skuł jeziora i sadzawki,
dzieci na nic nie zważając
wyruszyły na ślizgawki.
Pochłaniała je zabawa,
bo to każde dziecko lubi.
Żadne z nich nie pomyślało
czy lód mocny jest i gruby.
Nagle rozległ się trzask lodu.
Dziecko wpadło do przerębli
a ratować nie ma komu.
Zanurzało się wciąż głębiej.
Ale z pobliskiego lasu
wilk wyruszył na ratunek,
bo ratując ludzkie dziecko
chce u ludzi mieć szacunek.
Choć wilk nie ma dobrej sławy
ale nie jest taki zły.
On na ludzi nie napada,
tylko czasem szczerzy kły.
Nie jest wcale jego wina,
że jeść mięso tylko musi
no bo jego tak stworzono
i dlatego owce dusi.
Z tej bajeczki wniosków kilka
można wysnuć bardzo prostych,
że nie trzeba gnębić wilka
i się ślizgać bez dorosłych.
Fotografia z Internetu
Pouczające, czyli wyszedł Ci wiersz dydaktyczny.
OdpowiedzUsuńWiersz podobny do bajek Krasickiego. Zwierzęta, to wdzięczny temat. Ich cechami można przedstawić charaktery ludzi, ich zachowań. Ty Romanie robisz to po mistrzowsku.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie:)
Wilki od zawsze miały złą sławę. Nawet dzieci nimi straszono. Wilk z Twojego wiersza chce to zmienić.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Romanie:)